1- خداوند دل و جان آدمی را به گونه ای آفریده که جز با یاد و نام او، آرام نمی گیرد.
وقتی انسان در این دنیا به هریک از خواسته های دنیایی که سال ها آرزویش را داشته می رسد، پس از مدتی از آن دلزده می شود؛
زیرا هیچ خواسته ای نمی تواند جای خواسته واقعی قلب را که همان رسیدن به خداست، بگیرد .
2- کسی که به خدا ایمان دارد، مقصد و جایگاه نهایی خود را نه در دنیا که در نزد خدا جست و جو می کند و برای همین از ناملایمات دنیا، دچار اضطراب و ناراحتی نمی شود.
او با توکل بر خدا و دل بستن به او از هرگونه یأس و اضطراب، رها می شود و در آرامشی که هدیه خدا به اوست روزگار خود را سپری می کند.